Son of sardaar 2: पंजाबच्या रंगीत मातीतील ‘सन ऑफ सरदार’ चित्रपटाने २०१२ मध्ये प्रेक्षकांची मने जिंकली होती. आता त्याचा सिक्वेल ‘सन ऑफ सरदार २’ स्कॉटलंडच्या पार्श्वभूमीवर जस्सीच्या नव्या साहसांची कहाणी घेऊन आला आहे. पण पहिल्या चित्रपटातील तीच जादू आणि धमाल या दुसऱ्या भागात कुठेतरी हरवली आहे. अजय देवगणचा जस्सी पुन्हा एकदा पडद्यावर अवतरतो, पण यावेळी तो स्कॉटलंडच्या धुंधुकीत आणि कथेच्या गुंतागुंतीत हरवलेला दिसतो. भारत-पाकिस्तानवर आधारित विनोद आणि जबरदस्तीने रचलेली रोमँटिक केमिस्ट्री यामुळे हा चित्रपट काहीसा अडखळतो. तरीही सहाय्यक कलाकारांच्या जोरावर आणि काही विनोदांच्या बळावर तो काही प्रमाणात प्रेक्षकांचे मनोरंजन करतो.
कथानक आणि पार्श्वभूमी
‘सन ऑफ सरदार २’ (Son of sardaar 2) ही कथा जस्सी (अजय देवगण) याच्या स्कॉटलंडमधील प्रवासाची आहे. पहिल्या चित्रपटात पंजाबच्या मातीत रंगलेला जस्सी आता परदेशात आपल्या पत्नी डिंपल (नीरू बाजवा) ला भेटण्यासाठी उत्सुक आहे. पण तिथे पोहोचल्यावर त्याला धक्का बसतो, कारण डिंपल त्याला घटस्फोट देण्याच्या तयारीत आहे. निराश आणि बेघर झालेल्या जस्सीची भेट रबिया (मृणाल ठाकूर) नावाच्या पाकिस्तानी नृत्यांगणेशी होते. रबिया आपल्या पतीने (चंकी पांडे) सोडलेली असते आणि ती आपल्या कुटुंबाची जबाबदारी सांभाळत आहे. याचवेळी जस्सीला दोन आव्हानात्मक भूमिका पार पाडाव्या लागतात – एका मुलीच्या लग्नासाठी तिचा बाप बनण्याची आणि भारतीय सैन्यातील सैनिक असल्याचे नाटक करायचे. यातूनच सुरू होते सांस्कृतिक टक्कर, गोंधळ आणि विनोदांचा खेळ.
पहिल्या चित्रपटातील देसी मसाला, पंजाबी ठसका आणि अँक्शनचा तडका याला या सिक्वेलमध्ये भारत-पाकिस्तान विनोद आणि प्रेमकथेची जोड देण्याचा प्रयत्न आहे. पण ही जोड काहीशी जबरदस्तीची वाटते. कथानक गुंतागुंतीचे आहे आणि सामाजिक संदेश देण्याच्या नादात विनोदांचा प्रभाव कमी होतो.
Dhadak 2 reviews: धडक २ प्रेम आणि जातीभेद यांचा संघर्ष दाखवणारा जबरदस्त सिनेमा
अभिनय आणि केमिस्ट्री
अजय देवगणचा जस्सी हा पडद्यावर पुन्हा एकदा आपली छाप पाडण्याचा प्रयत्न करतो. त्याचा विनोदी अंदाज आणि पंजाबी स्वॅग काही ठिकाणी खुलून दिसतो, पण बहुतांश वेळा तो कथेत हरवलेला दिसतो. त्याच्या व्यक्तिरेखेला अॅक्शनच्या संधी फारशा मिळाल्या नाहीत, ज्यामुळे त्याच्या चाहत्यांची निराशा होऊ शकते. मृणाल ठाकूरने रबियाच्या भूमिकेत प्रामाणिक प्रयत्न केले आहेत, पण तिची आणि अजयची केमिस्ट्री फारशी जमलेली नाही. त्यांच्यातील रोमँटिक दृश्ये भावनिकदृष्ट्या कमकुवत वाटतात आणि काही दृश्ये तर अगदीच अडखळतात. वयातील अंतर यात अडथळा ठरत नाही, पण त्यांच्यातील संवाद आणि भावनिक बंध विश्वासार्ह वाटत नाहीत.
सहाय्यक कलाकार मात्र या चित्रपटाचा आत्मा ठरतात. रवी किशन यांनी राजा या पाकिस्तानविरोधी व्यावसायिकाची भूमिका साकारली आहे, जी विनोदांनी भरलेली आहे. त्यांचा विनोदी टायमिंग आणि उत्स्फूर्त अभिनय चित्रपटाला ऊर्जा देतो. दीपक डोब्रियाल यांनी ट्रान्सजेंडर महिलेची भूमिका साकारली आहे, जी खूपच संवेदनशील आणि प्रभावी आहे. संजय मिश्रा यांनी आपल्या यूपी-बिहार स्टाईलने स्कॉटलंडमध्येही हसवले आहे. या तिघांनी चित्रपटातील विनोदी आणि भावनिक क्षणांना उंची दिली आहे.
विनोद आणि भारत-पाकिस्तान संदर्भ
चित्रपटातील विनोद हा त्याचा मुख्य आधार आहे, पण तो काही ठिकाणीच प्रभावी ठरतो. भारत-पाकिस्तानवर आधारित विनोद, विशेषत: जस्सीचे भारताच्या युद्धातील विजयांचे वर्णन करणारे दृश्य, प्रेक्षकांना हसवते, पण ते अतिशयोक्तीपूर्ण वाटते. चित्रपट पाकिस्तानी व्यक्तिरेखांना सन्मान देण्याचा प्रयत्न करतो, पण काही ठिकाणी ‘बॉम्बस्फोट’ आणि ‘दहशतवाद’ यांसारख्या स्टिरियोटिपिकल संदर्भांमुळे तो अडकतो. पहिल्या अर्ध्या चित्रपटातील विनोद फारसे प्रभावी नाहीत, पण दुसऱ्या अर्ध्यात काही दृश्ये हसवण्यात यशस्वी होतात. तरीही, एकंदर विनोदांचा दर्जा असमान आहे.
अँक्शन आणि तांत्रिक बाजू
‘सन ऑफ सरदार’ च्या चाहत्यांना या सिक्वेलमध्ये अॅक्शनची कमतरता जाणवेल. अजय देवगण फक्त एका गाण्यात आणि काही मर्यादित दृश्यांमध्ये अँक्शन करताना दिसतो. टँक चालवणे किंवा नीरू बाजवाला उचलणे यासारखे क्षण अॅक्शनच्या नावाखाली येतात, पण ते फारसे प्रभावी नाहीत. चित्रपटातील संगीतही फारसे लक्षात राहत नाही. स्कॉटलंडची नयनरम्य स्थळे सिनेमॅटोग्राफीमध्ये चांगली दिसतात, पण त्यांचा पुरेपूर वापर झालेला नाही. संकलन आणि कथेचा वेग यातही काही त्रुटी जाणवतात.
भावनिक आणि सांस्कृतिक पैलू
चित्रपटात काही भावनिक क्षण आहेत, जसे की दिवंगत अभिनेता मुकुल देव यांना दिलेली श्रद्धांजली. मुकुल देव यांनी टोनी आणि विंदू दारा सिंग यांनी टिटू या भूमिका पुन्हा साकारल्या आहेत. त्यांचा राजासोबतचा तालमेल काही मजेदार दृश्ये घडवतो. चित्रपट नृत्याला कला म्हणून प्रोत्साहन देण्याचा संदेश देतो, पण तो कथेत फारसा खुलत नाही. सांस्कृतिक टक्कर आणि गोंधळ यावर आधारित कथा काही ठिकाणी मनोरंजक आहे, पण ती सातत्याने प्रेक्षकांना खिळवून ठेवण्यात कमी पडते.
प्रेक्षकांसाठी हा चित्रपट आहे का?
‘सन ऑफ सरदार २’ हा कौटुंबिक मनोरंजनाचा चित्रपट आहे, जो विनोद, नाट्य, देशभक्ती आणि प्रेमकथा यांचा मसाला देण्याचा प्रयत्न करतो. पण कमकुवत कथानक आणि असमान विनोद यामुळे तो पहिल्या चित्रपटाच्या तुलनेत फिका पडतो. रवी किशन, दीपक डोब्रियाल आणि संजय मिश्रा यांच्या अभिनयामुळे हा चित्रपट काही प्रमाणात वाचतो. जर तुम्हाला हलकेफुलके विनोद आणि पंजाबी मसाला आवडत असेल, तर हा चित्रपट एकदा पाहण्यासारखा आहे. पण पहिल्या चित्रपटाची मजा आणि धमाल याची अपेक्षा ठेवू नका.
‘सन ऑफ सरदार २’ (Son of sardaar 2) हा चित्रपट मनोरंजनाचा डोस देण्याचा प्रयत्न करतो, पण तो त्यात पूर्णपणे यशस्वी होत नाही. अजय देवगण आणि मृणाल ठाकूर यांची जोडी कथेला पुढे नेण्यात कमी पडते, तर सहाय्यक कलाकार चित्रपटाला तारतात. भारत-पाकिस्तान विनोद काही ठिकाणी हसवतात, पण काही ठिकाणी अतिशयोक्तीपूर्ण वाटतात. कमकुवत अँक्शन आणि संगीत यामुळे चित्रपटाचा प्रभाव आणखी कमी होतो. तरीही, कौटुंबिक प्रेक्षकांसाठी हा चित्रपट हलक्या-फुलक्या मनोरंजनाचा पर्याय ठरू शकतो.
